Agonia

Η μπάντες από τη λατινική Αμερική ή θα είναι χάλια ή θα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Οι περουβιανοί Antylife βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο. Το ντέμο αυτό ξεκινάει με μία πεντάλεπτη εισαγωγή σαν ambient που ακούς κάποιον σε ένα υπόγειο να χτυπάει πράγματα, να ξερνάει και να ρεύεται. Όπως καταλαβαίνεται είναι χάλια. Χωρίς νόημα και χωρίς να σε βάζει στην ατμόσφαιρα.

Το πρώτο κομμάτι είναι μεσαίας ταχύτητας με αργά περάσματα. Φαίνονται και κάποιες επιρροές του συγκροτήματος από καθαρό Heavy Metal. Επίσης η εναλλαγή καθαρών χορωδιακών φωνητικών με τραχιά Black φωνητικά κάνουν το κομμάτι πιο ενδιαφέρον. Το δεύτερο κομμάτι κινείται και αυτό σε μεσαίες ταχύτητες και σε σημεία γίνεται πιο γρήγορο ρυθμικό. Τελειώνοντας το κομμάτι υπάρχει ακόμα μία εισαγωγή ίδια με την πρώτη, χάλια. Το επόμενο κομμάτι είναι καθαρά Black Metal. Κυρίως είναι μεσαίας και αργής ταχύτητας με suicidal – καταθλιπτικές μελωδίες με γρήγορα Black Metal σημεία. Το τελευταίο κομμάτι και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο του δίσκου είναι ρυθμικό, μεσαίας ταχύτητας με επικά στοιχεία στον ήχο. Ακολουθεί ένα outro χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Γενικά σε όλα τα κομμάτια υπάρχει αυτή η κλειστοφοβική, καταθλιπτική αίσθηση.

Τα riff σε κρατάνε από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα νταμς και το μπάσο κάνουν απλά τη δουλειά τους, τίποτα το αξιοσημείωτο. Τα φωνητικά είναι καταπληκτικά. Ο τραγουδιστής περνάει όλη του την παράνοια και το κλειστοφοβικό συναίσθημα στον ακροατή. Η παραγωγή είναι μπασάτη αλλά δημιουργεί ένα καλό αποτέλεσμα. Γενικά, αν εξαιρέσουμε τις άθλιες εισαγωγές, το ντέμο αυτό είναι αρκετά καλό και αξίζει να το προσέξετε. Περιμένω την καινούρια τους δουλειά.