Through Funeral Shadows

Όταν γνώρισα τους Adragard από την Ιταλία για πρώτη φορά, με τον δεύτερο δίσκο τους, διέκρινα ότι έχουν κάποιες δυνατότητες. Στις 7 Νοεμβρίου του 2019, η τετράδα επιστρέφει με τον τρίτο τους ολοκληρωμένο δίσκο ο οποίος κυκλοφόρησε και αυτός από την Perkun Records περιορισμένο στα 500 αντίτυπα σε έκδοση cd. Ο δίσκος ονομάζεται “Through Funeral Shadows” και περιέχει δέκα κομμάτια, εννέα καινούριες συνθέσεις και μία διασκευή στο Freezing Moon των Mayhem, συνολικής διάρκειας περίπου σαράντα οχτώ λεπτών. Οπότε, τι συνέβη τον ενάμιση χρόνο αφότου τους γνώρισα; Κατάφεραν να εξελιχθούν και να πάνε τη μουσική τους μπροστά; Θα απαντήσω ναι και όχι, καθώς κάποιες πτυχές του καινούριου δίσκου είναι καλύτερες αλλά κάποιες άλλες, πιστεύω ότι είναι χειρότερες.

Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κάποιος είναι το πόσο τραχιά και ωμή έχει γίνει η μουσική. Σίγουρα, εκείνο το παλιάς σχολής, τραχύ ύφος ήταν παρόν και στον προηγούμενό τους δίσκο, αλλά νομίζω ότι εδώ, έχουν κάνει το ύφος τους πολύ πιο τραχύ και ωμό. Η μουσική που παρουσιάζεται είναι ένας φόρος τιμής στο Black Metal παλιάς σχολής, επηρεασμένο εμφανώς από τη Σκανδιναβική σκηνή, αλλά επίσης βρήκα πολλές αναφορές στους Mutiilation. Είναι ψυχρή, γεμάτη μίσος και μερικές φορές βίαιη, ενώ υπάρχουν και στιγμές όπου γίνεται επική ή χαοτική ή πιο punk, δείχνοντας μια διαφορετική πλευρά του συγκροτήματος. Η μελαγχολική, καταθλιπτική ατμόσφαιρα η οποία υπήρχε στον προηγούμενο δίσκο σχεδόν δεν υπάρχει, εκτός από μερικά σημεία τα οποία βγάζουν ένα πιο μελαγχολικό, νοσταλγικό συναίσθημα. Η συνολική ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, ωμή και πρωτόγονη ενώ τα συναισθήματα, τις περισσότερες φορές, είναι γεμάτα μίσος και βίαια, παρόλο που υπάρχουν και πολλά επικά. Τα τραγούδια διαρκούν από τέσσερα ως έξι λεπτά και η δομή τους είναι βασική, χωρίς περίπλοκα σημεία ή με πολλές αλλαγές, ακολουθεί ένα απλό αλλά ικανοποιητικό μοτίβο.

Τα όργανα είναι παιγμένα σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά με ένα ερασιτεχνικό συναίσθημα, θυμίζοντας το παίξιμο των αρχών της δεκαετίας του ‘90. Η κιθάρα, η οποία είναι το κυρίαρχο όργανο, έχει πολύ ωμό, θορυβώδες και παραμορφωμένο ήχο, βγάζοντας ένα παλιάς σχολής και γεμάτο μίσος συναίσθημα, ενώ η απόδοση είναι άψογη. Το μπάσο ακούγεται και έχει απλές γραμμές, κυρίως υποστηρίζει τα τύμπανα. Τα τύμπανα, και στα ρυθμικά, μεσαίας ταχύτητας σημεία και στα γρήγορα, είναι σταθερά και παθιασμένα. Τα φωνητικά είναι πρωτόγονα, τραχιά και παραμορφωμένα Black Metal φωνητικά, πολύ παθιασμένα και γεμάτα μίσος, αλλά πολύ παραμορφωμένα και θορυβώδη, ταιριάζουν στο ύφος των συνθέσεων αλλά μερικές φορές είναι κάπως ενοχλητικά. Το μόνο πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι χειρότερο από τον προηγούμενό τους δίσκο είναι η παραγωγή. Έχουν προσπαθήσει να αναπαραστήσουν εκείνη την πρωτόγονη ατμόσφαιρα και ήχο των παραγωγών των αρχών τις δεκαετίας το ‘90 αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ πρωτόγονο και ωμό ενώ σε κάποια σημεία ο ήχος γίνεται επίπεδος. Γενικά, η παραγωγή είναι ερασιτεχνική και μειώνει την ποιότητα του δίσκου. Η μίξη είναι βασική αλλά ικανοποιητική. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και περιέχονται στο τετρασέλιδο booklet. Μιλούν για τελετές, Σατανισμό, καταστροφή της ανθρωπότητας.

Για να συνοψίσω, πιστεύω ότι ο τρίτος δίσκος των Adragard, είναι ένα βήμα μπροστά, όσο αφορά στο ύφος τους και στις συνθέσεις τους καθώς τώρα δημιουργούν τραγούδια με πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό και γενικώς πιο ικανοποιητικά κομμάτια. Αντιθέτως, τα προβλήματα με την παραγωγή μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους ακροατές. Μου άρεσε ο δίσκος και τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι το πιο επικό Eucharistic Alkaloid Visions, το αργό, πιο ατμοσφαιρικό Unholy Gospel και το γεμάτο μίσος Toxic Demented Funeral (παρά το πρόβλημα στον ήχο). Η διασκευή στο Freezing Moon που θα βρείτε ως τελευταίο κομμάτι, είναι ένας φόρος τιμής στην περίοδο του Black Metal που επηρέασε το συγκρότημα περισσότερο και μια πολύ όμορφη προσθήκη στη συνολική παλιάς σχολής εμπειρία. Προτείνω σε κάθε οπαδό του μουντού, ωμού και παλιάς σχολής Black Metal να ακούσει το δίσκο.