II

Οι Hisstönend είναι μια περίεργη μπάντα από τη Ρωσία, η οποία αποτελείται από τρία μέλη και σχηματίστηκε το 2011. Λέω περίεργη γιατί μόνο άλλο ένα συγκρότημα έχω συναντήσει που να παίζει μουσική η οποία να προσπαθεί να φέρει τον ακροατή κοντά στη φύση. Από το εξώφυλλο του “II” μέχρι και τα samples που έχουν χρησιμοποιηθεί, το συγκρότημα προσπαθεί να φέρει τον ακροατή όσο γίνεται πιο κοντά στη φύση. Ο δίσκος είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους ο οποίος κυκλοφόρησε το 2013 και περιέχει έξι ορχηστρικές συνθέσεις συνολικής διάρκειας πενήντα λεπτών. Η μουσική που μας παρουσιάζει το συγκρότημα είναι μελωδική και μελαγχολική και στηρίζεται στην ατμόσφαιρα και στις εικόνες που δημιουργεί στον ακροατή.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα οι ήχοι από πουλιά, βατράχια και γενικά ήχοι από τη φύση, φτιάχνουν το σκηνικό στο οποίο ο ακροατής θα βαδίζει για τα επόμενα πενήντα λεπτά. Τα riff είναι μεσαίας και αργής ταχύτητας με λίγα γρήγορα ξεσπάσματα. Είναι αρκετά ατμοσφαιρικά, σχεδόν υπνωτίζουν τον ακροατή, και πολύ μελαγχολικά, ενώ δημιουργούν εικόνες φύσης στο μεταβατικό σημείο από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο. Το συγκρότημα αφού έχει στήσει το σκηνικό καταφέρνει να δημιουργήσει εικόνες στον ακροατή και να τον πάρει μαζί της σε αυτή την φθινοπωρινή διαδρομή, όχι όμως για όλη τη διάρκεια του δίσκου. Δυστυχώς οι τόσο μονότονες και κάπως επαναλαμβανόμενες συνθέσεις, το συναίσθημα, η ατμόσφαιρα και οι εικόνες που παραμένουν ίδιες σε όλο το δίσκο όπως επίσης και η αρκετά επαναλαμβανόμενη χωρίς καμία έκπληξη δομή των κομματιών κουράζουν τον ακροατή. Η έλλειψη φωνητικών ίσως επιβαρύνει την κατάσταση καθώς δεν υπάρχει κάτι που να βγάζει από τη μονοτονία τις συνθέσεις.

Η ενορχήστρωση του δίσκου είναι εντελώς μινιμαλιστική, αποτελούμενη από την κιθάρα η οποία κυριαρχεί στις συνθέσεις, το μπάσο και τα ντραμς. Η κιθάρα είναι το όργανο που στήνει το σκηνικό, δημιουργεί τα συναισθήματα και παράγει τις εικόνες στο μυαλό του ακροατή. Ο ήχος της είναι καθαρός, μονότονος και απόλυτα μελαγχολικός ενώ είναι παιγμένη χωρίς λάθη. Το μπάσο δεν ακούγεται καθαρά. Τα ντραμς έχουν τόσο επαναλαμβανόμενες γραμμές και ο ήχος τους είναι τόσο άδειος και άψυχος που είναι σαν να προέρχονται από drum machine. Οι γραμμές τους είναι απλές, με ελάχιστες αλλαγές, απλά κρατούν το ρυθμό, ενώ σε συνδυασμό με τον άψυχο ήχο τους γίνονται γρήγορα βαρετές. Σε μερικά σημεία, στα οποία ο ακροατής πρέπει να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταφέρει να τα προσέξει, ακούγονται κάποιοι απόμακροι και πολύ χαμηλοί ψίθυροι που δεν μπορώ να τους ονομάσω φωνητικά. Δεν εξυπηρετούν το σκοπό τους καθώς σχεδόν δεν ακούγονται. Η παραγωγή βγάζει έναν πολύ καθαρό, ζεστό και αρκετά μπάσο ήχο και σε συνδυασμό με την αρκετά καλή μίξη βγάζουν ένα αποτέλεσμα που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος των συνθέσεων. Στο cd αναφέρεται ότι υπάρχουν στίχοι οι οποίοι δεν περιέχονται στο booklet.

Το “II”, αν και περιέχει κάποιες καλές ιδέες, είναι ένας κακός δίσκος. Δυστυχώς, η μονοτονία σε όλα τα επίπεδα καταστρέφει κάθε ατμόσφαιρα και κάθε εικόνα που είχε δημιουργήσει η μπάντα. Η μπάντα δείχνει ότι ξέρει τι θέλει να παίξει και να προσφέρει στον ακροατή όμως από το δίσκο αυτό φαίνεται ότι έχει πολύ δρόμο ακόμα για να καταφέρει να πλησιάσει το αποτέλεσμα που θέλει. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε πολύ πιο ενδιαφέροντες δίσκους από αυτόν. Αποφύγετε.