You Don't Hurt Me

Από τον πρώτο δίσκο τους το 2013, μου είχαν κάνει πολύ θετική εντύπωση για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Αναφέρομαι στους Wolfsgrey από τη Ρουμανία, οι οποίοι τέσσερα χρόνια μετά, επιστρέφουν με τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο. Στα εννιά κομμάτια που περιέχει το “You Don’t Hurt Me” διάρκειας περίπου τριάντα εφτά λεπτών, ξεδιπλώνουν το ιδιαίτερο ύφος τους, με ελάχιστες αλλαγές από την προηγούμενη τους κυκλοφορία, το ίδιο πάθος και ενέργεια, ενώ κλείνουν το δίσκο με μία διασκευή στη μουσική του “Black Math” των The White Stripes με στίχους ενός ουγγρικού ποιήματος του Weöres Sándor.

Η μουσική των Wolfsgrey είναι ένα κράμα σκοτεινού Heavy Metal, Punk και βρώμικου, παλιομοδίτικου, πρώτης γενιάς Black Metal. Τα Heavy Metal riff είναι απλά, ευθύβολα, μπορούν εύκολα να σε παρασύρουν σε ακούσιο headbanging. Τα Punk στοιχεία είναι αρκετά έντονα, όχι τόσο στα riff ή στον ήχο αλλά περισσότερο στη δομή των συνθέσεων καθώς και στην βίαιη ενέργεια που βγάζουν. Σίγουρα όμως μπορούμε να αναγνωρίσουμε και μουσικές Punk επιρροές σε κάποια κομμάτια, χαρακτηριστικό παράδειγμα το “A nagybányai”. Τέλος, η Black Metal αισθητική υπάρχει σε όλο το δίσκο, από τον τραχύ και μονότονο ήχο, μέχρι τα μακρόσυρτα, σκοτεινά riff. Η αγάπη της μπάντας στον παλιάς σχολής ήχο (Bathory, Hellhammer) είναι προφανής σε όλο το δίσκο. Όμως δεν ξεχνάνε να κάνουν και αναφορές σε νεότερο Black Metal ήχο (Burzum, παλιούς Mayhem) με κομμάτια όπως το “You Don’t Hurt Me!” ή “Glorify the Old Great Spirit!”. Η δομή των κομματιών ακολουθεί την ίδια λογική ανεξάρτητα από το ύφος και το ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Είναι απλή, ευθύβολη χωρίς πολλές εναλλαγές και στηρίζεται κυρίως στην επανάληψη των βασικών riff στον κορμό, αλλαγή στο ρεφρέν και ξανά επανάληψη των βασικών riff. Αν και ακούγεται βαρετό, δεν είναι. Τα κομμάτια έχουν όση διάρκεια χρειάζεται ώστε να μη γίνουν βαρετά, ενώ η ενέργεια και το πάθος που βγάζουν δε σε αφήνει να βαρεθείς, πέρα από ένα ή δύο κομμάτια.

Τα όργανα είναι παιγμένα με πολύ πάθος και ενέργεια. Οι κιθάρες έχουν βαρύ, βρώμικο ήχο που ταιριάζει στο ύφος του δίσκου και των συνθέσεων, ενώ από θέμα τεχνικής είναι σταθερές και ακριβής στο παίξιμό τους. Και το μπάσο είναι βαρύ και βρώμικο, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μην ακούγεται καθαρά. Παρ’ όλα αυτά, στα σημεία που μπορείς να το ακούσεις, είναι σταθερό και αποδίδει σωστά τις γραμμές του ενώ γεμίζει πάντα πολύ καλά τον ήχο. Τα τύμπανα δείχνουν να μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα και στα ρυθμικά Punk σημεία αλλά και στα καταιγιστικά Black Metal. Είναι παιγμένα με σταθερότητα και πάθος, ενώ το μόνο αρνητικό που εντόπισα είναι οι φτωχές γραμμές τους σε κάποια περάσματα που έκαναν τον ήχο να ακούγεται κάπως άδειος. Τα φωνητικά είναι γκρινιάρικα, τραχιά, βρώμικα φωνητικά που ενώ ακούγονται μονότονα χωρίς αλλαγές, η εκφραστικότητά τους και το πάθος τους σε κάνουν να σου αρέσουν. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα αγγλικά, εκτός από δύο κομμάτια που είναι γραμμένοι στα ουγγρικά και αναφέρονται κυρίως στην απογοήτευση για τον κόσμο και την αυτοκτονία, τον Σατανά, την αγάπη για το παρελθόν.

Οι Wolfsgrey συνεχίζουν στο δεύτερο τους δίσκο στο ίδιο ύφος και ήχο που είχαν στον πρώτο τους. Ευθύβολα, γεμάτα ενέργεια κομμάτια με κορυφαία, κατά τη γνώμη μου τα “Unbreakable” που δείχνει την Heavy Metal πλευρά της μπάντας, το “You Don’t Hurt Me!” και το “Glorify the Old Great Spirit!” που είναι φόρος τιμής στο παλιάς σχολής Black Metal και το “Turn the Lights Off” το οποίο δείχνει μια πιο εσωτερική και ποιητική πλευρά τους. Δεν θα σας πω ότι είναι αριστούργημα. Έχει τις καλές του στιγμές αλλά έχει και τις μέτριες. Είναι όμως ένας καλός δίσκος που σίγουρα οι φίλοι του παλιάς σχολής ήχου θα ικανοποιηθούν απόλυτα, όπως και αυτοί που άκουσαν και εκτίμησαν την πρώτη προσπάθεια της μπάντας. Αξίζει την προσοχή σας.