Dechus du fléau

Οι Pestiferum κατάγονται από τη Γαλλία και φέτος (2014) κλείνουν δέκα χρόνια ύπαρξης. Το συγκρότημα έχει ολοκληρωμένη σύνθεση, αποτελούνται από πέντε μέλη, και έχουν κυκλοφορήσει ένα ντέμο, δύο split και δύο ολοκληρωμένους δίσκους. Δυστυχώς πριν από τον τελευταίο τους δίσκο που έχει το όνομα Dechus du Fléau, δεν έχω ακούσει κάποια άλλη κυκλοφορία τους. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2013 και περιέχει δώδεκα συνθέσεις συνολικής διάρκειας μίας ώρας. Το συγκρότημα στο δίσκο αυτό παρουσιάζει μεσαίας κυρίως ταχύτητας Black Metal με γρήγορα ξεσπάσματα και αργά περάσματα.

Το στοιχείο που χαρακτηρίζει το δίσκο και στα γρήγορα και στα πιο αργά σημεία του, είναι η μελωδία. Τα riff συνδυάζουν επιρροές από τη Σκανδιναβική, τη Γαλλική σκηνή και από το Thrash, όμως κάθε φάση της έκφρασης της μπάντας κυριαρχείται από ένα μελαγχολικό συναίσθημα. Οι συνθέσεις παρουσιάζουν αρκετή ποικιλία όσο αφορά στα riff. Τώρα όσο αφορά στο συναίσθημα λίγες είναι οι φορές που προσφέρουν ή καταφέρνουν να περάσουν στον ακροατή κάτι διαφορετικό από αυτή τη μελαγχολική διάθεση που ανέφερα προηγουμένως. Τα κομμάτια είναι σχετικά μεγάλα σε διάρκεια και στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου το συγκρότημα έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά στη δομή των συνθέσεων με αλλαγές στα riff και στον τρόπο έκφρασης. Παρ’ όλα αυτά, ίσως λόγο του ίδιου συναισθήματος ή της ίδιας ατμόσφαιρας, μερικά σημεία είναι μονότονα και δίνουν την εντύπωση ότι τα άκουσες και σε προηγούμενο κομμάτι.

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό από τη Γαλλία, τα όργανα είναι παιγμένα άψογα. Οι κιθάρες και τα ντραμς είναι τα όργανα που ξεχωρίζουν. Οι κιθάρες με τον καθαρό ήχο τους και την ακρίβεια στο παίξιμο, δημιουργούν και μεταφέρουν το συναίσθημα των συνθέσεων στον ακροατή εύκολα. Τα ντραμς αντίθετα στο μελαγχολικό συναίσθημα που αιωρείται στην ατμόσφαιρα, έρχονται με τις γεμάτες ένταση και δυναμισμό γραμμές τους να δώσουν ένα διαφορετικό στοιχείο στη μουσική. Το μπάσο δεν ακούγεται καθαρά σε κανένα σημείο του δίσκου. Παρ’ όλα αυτά ο δίσκος έχει το βάθος και τον όγκο που χρειάζεται. Αυτό προφανώς είναι αποτέλεσμα της καλής παραγωγής που έχει βγάλει έναν ήχο μπάσο και σχετικά καθαρό και σε συνδυασμό με την μίξη που έχει πετύχει την τέλεια ισορροπία, τονίζει τις συνθέσεις και την ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά είναι βαριά Black Metal φωνητικά, χωρίς πολλά εκφραστικά μέσα και κάπως επαναλαμβανόμενα. Οι στίχοι, οι οποίοι περιέχονται στο όμορφα φιλοτεχνιμένο booklet είναι γραμμένοι στα Γαλλικά.

Γενικά το Dechus du Fléau έχει τα δυνατά του σημεία, έχει όμως και τις αδυναμίες του. Σίγουρα ο ακροατής θα συναντήσει εμπνευσμένα και ενδιαφέροντα riff, έντονα συναισθήματα και όμορφη ατμόσφαιρα. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν επαναλαμβανόμενα σημεία, καθώς επίσης και λίγα μονότονα και κάπως κουραστικά riff. Συνολικά ο δίσκος έχει να προσφέρει αρκετές καλές στιγμές στον ακροατή και πιστεύω αξίζει την προσοχή του. Αξίζει να τον ακούσετε αλλά ακούστε πριν αγοράσετε.