La Cocaïne des Seigneurs

Λίγοι μήνες πέρασαν από την πρώτη ντέμο προσπάθεια των Rein από τη Γαλλία, οι οποίοι επιστρέφουν με την κυκλοφορία του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου. Όπως μπορεί να θυμάστε, το ντέμο τους μου είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση και δημιούργησε πολλές προσδοκίες για την επόμενη δουλειά τους. Έτσι η αγωνία και ανυπομονησία να ακούσω τον καινούριο τους δίσκο ήταν μεγάλη. Όμως η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όταν αυτό που ακούς τελικά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Αυτό, δυστυχώς, συνέβη με το “La Cocaine Des Seigneurs”. Ο δίσκος περιέχει δύο εισαγωγές και έξι Black Metal κομμάτια, δύο από τα οποία περιέχονται και στο ντέμο, συνολικής διάρκειας σαράντα πέντε περίπου λεπτών.

Στο δίσκο αυτό δεν έχουν αλλάξει πολλά στο ύφος του συγκροτήματος, δηλαδή ο ακροατής θα ακούσει τραχύ, ψυχρό Σκανδιναβικό Black Metal, όμως οι μικρές αλλαγές που έχουν γίνει είναι αρκετά σημαντικές. Τα riff είναι ψυχρά, μονότονα tremolo riff. Η διαφορά τους από την προηγούμενη κυκλοφορία είναι ότι από τη μία τα γρήγορα σημεία έχουν χάσει αυτό το δυναμισμό, τη βαρβαρότητα που θυμίζει ορδή του βορρά που πηγαίνει σε πόλεμο και έχουν μετατραπεί σε βαρετά, γρήγορα περάσματα που δεν βγάζουν ούτε συναισθήματα, ούτε εικόνες, ούτε ενέργεια. Τα μεσαίας ταχύτητας riff είναι ρυθμικά, παγωμένα και μακρόσυρτα στο ύφος της Σκανδιναβικής σχολής, τα οποία όμως είναι επαναλαμβανόμενα και στερούνται ενδιαφέροντος. Δυστυχώς το μόνο κομμάτι που δεν με έκανε να βαρεθώ ήταν το “Les Front Des Damnes” που έχει διατηρήσει κάποια στοιχεία από την ντέμο εκτέλεση. Η δομή των κομματιών είναι κακή, καθώς μπορεί κανείς να την περιγράψει σαν μία γραμμή, δηλαδή δεν υπάρχει τίποτα που να ξεχωρίζει.

Αντίθετα από τα παραπάνω, όσο αφορά στα όργανα, η μπάντα έχει δουλέψει αρκετά ώστε η απόδοσή τους να είναι όσο καλύτερη γίνεται. Οι κιθάρες έχουν καθαρό ήχο και είναι παιγμένες με ακρίβεια, χωρίς λάθη, χάνοντας όμως λίγο σε πάθος. Το μπάσο που όπως και στο ντέμο έχει τη δική του ξεχωριστή θέση μέσα στη σύνθεση, είναι αυτό που συνεχίζει και κάνει τη διαφορά με άψογο παίξιμο, ενδιαφέρουσες γραμμές και φοβερή τεχνική. Τα ντραμς επίσης έχουν αρκετά ενδιαφέρουσες γραμμές και είναι παιγμένα με άνεση. Τα φωνητικά είναι άλλο ένα σημείο που με απογοήτευσε καθώς εδώ δεν έχουν ποικιλία, έχουν χάσει αυτή την δίψα και φρεσκάδα που είχαν. Τελειώνοντας, πρέπει να αναφέρω ότι εδώ η παραγωγή είναι καθαρή και η μίξη ισορροπημένη. Αυτό μπορεί να ακούγεται θετικό αλλά δεν είναι. Τεχνικά μπορεί η παραγωγή και η μίξη του ντεμο να ήταν χειρότερη, όμως αυτή η βρωμιά, η αγριάδα και ο ερασιτεχνικός αέρας της ταίριαζε καλύτερα με το ύφος των συνθέσεων.

Όσοι γνωρίσετε τους Rein από αυτόν το δίσκο δεν θα καταλάβετε αυτά που αναφέρω πιο πάνω και ίσως και να απολαύσετε το δίσκο αυτό. Εγώ περίμενα να ακούσω αυτή τη μίξη βίας και ψυχρών συναισθημάτων που έδειχνε δίψα και πάθος για Black Metal. Κάτι πολύ βασικό που λείπει από αυτό το δίσκο που τους εξισώνει με μια συνηθισμένη μπάντα που θα περάσει όπως τόσες άλλες. Ελπίζω σε μελλοντική κυκλοφορία να καταλάβουν γιατί ξεχώρισαν και να επιστρέψουν εκεί. Ακούστε το για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.