Ruins at Dusk

Οι ανεξάρτητες κυκλοφορίες από ένα μονομελές συγκρότημα πάντα με τρομάζουν, όσο αφορά το επίπεδο της ποιότητας της μουσικής που θέλουν να παρουσιάσουν. Αυτός ο φόβος με κατέλαβε και με τους The Unchaining, ένα σχετικά καινούριο μονομελές συγκρότημα από την Ιταλία. Σχηματίστηκαν το 2012 και από τότε έχουν κυκλοφορήσει τρεις ολοκληρωμένους δίσκους, δύο μέσα στο 2013 και έναν το 2014. Το “Ruins at Dusk” είναι ο δεύτερος δίσκος τους ο οποίος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2013 και περιέχει δύο ατμοσφαιρικά ορχηστρικά κομμάτια και πέντε Black Metal συνθέσεις, συνολικής διάρκειας τριάντα τριών λεπτών. Από το απλό και όμορφο booklet με τις φωτογραφίες από χιονισμένα τοπία και τα παλιά, ερειπωμένα σπίτια, ο ακροατής δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι είναι αυτό που πρόκειται να ακούσει. Έτσι ο φόβος για μια κυκλοφορία ποιοτικά κακή αρχίζει να μεγαλώνει. Μετά το ενδιαφέρον εισαγωγικό-ορχηστρικό κομμάτι που παρατείνει την αγωνία, από τις πρώτες κιόλας νότες το συναίσθημα του φόβου δίνει τη θέση του σε ένα συναίσθημα ανακούφισης.

Το συγκρότημα παίζει κυρίως αργό, απλοϊκό Black Metal, γεμάτο όμως συναισθήματα, ατμόσφαιρα και όμορφες εικόνες. Ο ρυθμός είναι κυρίως μεσαίας και αργής ταχύτητας ενώ υπάρχουν και λίγα γρήγορα ξεσπάσματα. Τα riff είναι βαριά και τραχιά ενώ ο ακροατής μπορεί να αναγνωρίσει μια μίξη επιρροών από τραχύ-ωμό Black Metal, Doom, Horror, Epic, Black Sabbath καθώς και κάποιες μελαγχολικές αναφορές. Επίσης τα πολύ όμορφα πλήκτρα και ο ήχος του φλάουτου δείχνουν και κάποιες παραδοσιακές αναφορές και μου έφεραν στο μυαλό την Ελληνική σκηνή της δεκαετίας του ’90. Αυτή η μικρή σε διάρκεια αλλά ταυτόχρονα έντονη χρήση των πλήκτρων και των πνευστών είναι που κάνει τις συνθέσεις να ξεχωρίζουν. Τα κομμάτια διαρκούν σχεδόν όλα πάνω από πέντε λεπτά, κάτι που σε συνδυασμό με το άτεχνο ύφος των riff θα έκανε την ακρόαση κουραστική. Όμως εδώ δεν συμβαίνει αυτό καθώς οι παρεμβάσεις των πλήκτρων και των πνευστών, τα ατμοσφαιρικά περάσματα καθώς και τα εισαγωγικά κομμάτια κάνουν τις συνθέσεις πολύ ενδιαφέρουσες και το δίσκο εύκολο άκουσμα για τον ακροατή.

Οι κιθάρες έχουν βαρύ ήχο, μου θυμίζει αρκετά τον ήχο των Black Sabbath, και ενώ δεν έχουν δύσκολα ή τεχνικά riff να αποδώσουν, ξεχωρίζουν για την σταθερότητα, το πάθος και τις ατμόσφαιρες που καταφέρνουν να δημιουργήσουν στον ακροατή. Το μπάσο ακούγεται καθαρά, είναι βαρύ και γεμίζει τον ήχο άψογα. Τα στοιχεία όμως που κάνουν το δίσκο να ξεχωρίζει είναι τα πλήκτρα, τα πνευστά και τα φωνητικά. Τα πλήκτρα είναι βγαλμένα από τη δεκαετία του ’70, είναι νοσταλγικά και δημιουργούν πολύ όμορφες ατμόσφαιρες και εικόνες. Τα πνευστά μου θύμισαν μια πολύ όμορφη περίοδο της Ελληνικής Black Metal σκηνής και φέρνουν στο μυαλό εικόνες από την αρχαία Ελλάδα. Τα φωνητικά είναι πολύ εκφραστικά και έντονα, τραχιά Black Metal φωνητικά. Το αρνητικό του δίσκου είναι η χρήση ντραμ μασίν. Ο ήχος του είναι μέτριος και ακούγεται ψεύτικος και υπάρχουν κάποια μικρά λάθη όσο αφορά το ρυθμό. Γενικά δεν με ενόχλησε καθόλου αλλά με ένα κανονικό ντράμερ το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Η παραγωγή είναι καθαρή και μπάσα, ενώ η μίξη έχει κρατήσει το ντραμ μασίν πιο χαμηλά από τα υπόλοιπα όργανα τα οποία είναι αρκετά ισορροπημένα. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και δεν περιέχονται στο cd.

Η μουσική των The Unchaining μπορεί να υστερεί σε τεχνική όμως υπερτερεί σε άλλους τομείς και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει. Είναι μυστηριώδεις και δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα στον ακροατή. Το συγκρότημα δείχνει ότι έχει ταλέντο να μετατρέψει μια απλή σύνθεση σε κάτι το ξεχωριστό. Ίσως το μόνο που τους λείπει είναι ένας ντάμερ. Νομίζω ότι το “Ruins at Dusk” είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία και πιστεύω ότι μπορεί να συνεπάρει τους περισσότερους από εσάς. Ακούστε τον και στηρίξτε τη μπάντα.