Vampyroteuthis Infernalis

Πραγματικά γουστάρω πολύ εκείνα τα συγκροτήματα τα οποία κυκλοφορούν τους δίσκους τους μόνοι τους, σε πολύ περιορισμένο αριθμό και δεν δίνουν καμία πληροφορία σχετικά με αυτούς. Προσθέτουν στο μυστήριο και με κάνουν να νιώθω όπως τις παλιές, cult Black Metal εποχές. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα έλαβα όταν έπεσα τυχαία πάνω στους Vampyroteuthis Infernalis. Δεν υπάρχει καμία παραπάνω πληροφορία γι’ αυτούς, μόνο ότι κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο στις 8 του Νοεμβρίου του 2022 στο bandcamp και σε περιορισμένη στα 50 αντίτυπα έκδοση σε κασέτα. Οπότε, ο ομώνυμος δίσκος τους περιλαμβάνει δύο τεράστια κομμάτια είκοσι δύο και είκοσι τριών λεπτών. Ξεκινώντας από το εξώφυλλο, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πως μπορείς να δημιουργήσεις ένα όμορφο εξώφυλλο που να περιγράφει τη μουσική σου και να θέσει τα θεμέλια της ατμόσφαιρας, με μία απλή ιδέα και εκτέλεση. Μπορείς να δεις ένα kraken να κινείται στην αχανή, σκοτεινή θάλασσα, σε ασπρόμαυρο χρώμα και πάνω από αυτό, ένα εφέ που παραπέμπει σε θόρυβο – ζημιά στο φιλμ μιας ταινίας για να δώσει μια πιο ατμοσφαιρική, παλιομοδίτικη και μυστηριώδης αίσθηση.

Προχωρώντας στο μουσικό κομμάτι του δίσκου, ο δίσκος αυτός προσφέρει ένα ταξίδι μέσα στο μαύρο κενό, βάζοντας τον ακροατή σε ένα αχανές, σκοτεινό σκηνικό, επιπλέοντας γύρω γύρω χωρίς να έχουν συγκεκριμένη διαδρομή να ακολουθήσουν, άλλες φορές σε πανικό, άλλες φορές σε απόλυτη ηρεμία. Οι κιθάρες είναι τραχιές και βίαιες, ακόμα και χαοτικές μερικές φορές, δίνοντας εκείνο το συναίσθημα σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια δίνη, ενώ τα πλήκτρα είναι μελωδικά και ατμοσφαιρικά, κάνοντας την ατμόσφαιρα σκοτεινή και τόσο παχιά, σχεδόν αδιαπέραστη. Το πρώτο συγκρότημα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι Darkspace, παρόλα αυτά οι Vampyroteuthis Infernalis δεν είναι μόνο αυτό. Μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά με τους Darkspace, αλλά επίσης εισάγουν και άλλα στοιχεία στη μουσική τους, όπως τα όμορφα πλήκτρα ή κάποιες heavy – thrash πινελιές στα riff. Η δομή των κομματιών δεν είναι πολύ αυστηρή, έχοντας πολλά χαοτικά, γρήγορα σημεία χωρισμένα με πιο αργά περάσματα, ατμοσφαιρικά, ambient σημεία ή μερικά πιο μελωδικά. Γενικά, η δομή δείχνει μια ρευστότητα και τυχαιότητα, όπως το αχανές διάστημα ή η πιο βαθιά άβυσσος, που σκιαγραφούν τόσο καλά.

Όσον αφορά στην απόδοση, το συγκρότημα έχει κάνει καλή δουλειά για κάθε όργανο. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα είναι τα όργανα που παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο στις συνθέσεις και η απόδοσή τους είναι παθιασμένη και εκφραστική, δημιουργώντας το σκηνικό και τα συναισθήματα με μεγάλη ακρίβεια. Τα τύμπανα είναι κάπως θορυβώδη αλλά έχουν όμορφες, μινιμαλιστικές γραμμές και σταθερή, βίαιη και δυναμική απόδοση. Τα φωνητικά είναι τραχιοί ψίθυροι στο παρασκήνιο που ακολουθούν τη ροή της μουσικής. Η παραγωγή είναι χαμηλής ποιότητας, πολύ τραχιά, σχεδόν πρωτόγονη, δίνοντας στην ηχογράφηση εκείνο το ασαφές, βρώμικο σκοτάδι που προσθέτει στην ατμόσφαιρα αλλά αφαιρεί κάποια ποιότητα από τα όργανα. Νομίζω ότι ένας πιο ισορροπημένος ήχος ανάμεσα στο τραχύ και στο καθαρό στυλ θα ήταν πιο κατάλληλος για το τελικό τους αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν στίχοι στην ψηφιακή μορφή που έχω, οπότε δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλούν ή σε τι γλώσσα τραγουδούν.

Γενικώς, πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι μια πολύ όμορφη πρώτη κυκλοφορία σε ένα στυλ που θα μπορούσε εύκολα να γίνει κουραστικό και βαρετό. Νομίζω ότι αν το συγκρότημα συνεχίσει να δουλεύει πάνω στις συνθέσεις του με τον τρόπο που ήδη δουλεύει και προσπαθήσει να διορθώσει μερικά προβλήματα με τον ήχο, θα πρέπει να περιμένουμε πολλά από αυτούς στο μέλλον. Κλείνοντας, μου άρεσε αυτός ο δίσκος και είμαι σίγουρος ότι κάθε οπαδός των Darkspace και ολόκληρου το space drowning στυλ, θα τον εκτιμήσουν πολύ.