Thymiama Mannan

Οι Thy Flesh εμφανίστηκαν το 2004 με το ντέμο τους “Concept for the Devil” και μετά διαλύθηκαν. Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια απουσίας επανέρχονται φέτος (2014) , έχοντας μόνο ένα μέλος από την αρχική σύνθεση, τελείως διαφορετικοί, με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Το “Thymiama Mannan” κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2014 και περιέχει εφτά συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου σαράντα λεπτών. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι μία από αυτές που χρειάζομαι χρόνο και αρκετές ακροάσεις ώστε να καταφέρω να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Έτσι μετά από ένα και παραπάνω μήνα που έχω το δίσκο στην κατοχή μου, αποφάσισα να ξεκινήσω την κριτική αυτή. Θα αναρωτιέστε σίγουρα, όπως και εγώ, τι θα μπορούσε να προσφέρει μια ουσιαστικά ανενεργή μπάντα δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία της και έχοντας με μόνο μία κυκλοφορία μέχρι τώρα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να το ανακαλύψουμε.

Εδώ το συγκρότημα παίζει “ορθόδοξο” Black Metal στα χνάρια των Watain, οι οποίοι αποτελούν τη μεγαλύτερη επιρροή τους, συνδυάζοντας όμως και άλλες επιρροές από τη Σκανδιναβική κυρίως σκηνή, όπως Dissection στα πιο μελωδικά, μεσαίας ταχύτητας σημεία κυρίως, ή Dark Funeral στα βίαια και σκοτεινά. Τα riff είναι κυρίως tremolo, γρήγορα, βίαια και σκοτεινά ενώ πολλά είναι και τα σημεία τα οποία χαρακτηρίζονται από τα τυπικά δυσαρμονικά riff. Σίγουρα τα riff δεν είναι πρωτότυπα και ακολουθούν τις ήδη γνώριμες από άλλα συγκροτήματα δομές. Παρ’ όλα αυτά ο ακροατής πέρα από τα λίγα κουραστικά σημεία, θα συναντήσει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και σκοτεινή σε όλη τη διάρκεια του δίσκου δίνοντας στον ακροατή τελετουργικές εικόνες. Η δομή των κομματιών είναι αρκετά καλή και ξεκάθαρη. Παρουσιάζουν τις ιδέες τους με πολύ άμεσο τρόπο, χωρίς να περιπλέκουν πολύ τα πράγματα. Έτσι οι συνθέσεις αν και είναι κάπως μεγάλες σε διάρκεια, δεν γίνονται κουραστικές για τον ακροατή.

Όσο αφορά στην απόδοση των οργάνων, το Thymiama Mannan είναι ένας από τους δίσκους που ξεκαθαρίζει τα πράγματα από την αρχή. Όλα τα όργανα είναι παιγμένα άψογα, χωρίς λάθη, ενώ αποδίδουν τις εικόνες, τα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι κιθάρες είναι βαριές και σκοτεινές, παιγμένες με πολύ πάθος και ακρίβεια. Το μπάσο γεμίζει καλά τον ήχο χωρίς να γίνεται εύκολα αντιληπτό. Τα ντραμς έχουν ενδιαφέρουσες γραμμές, άλλοτε τεχνικές, άλλοτε βάρβαρες, έχουν αρκετές αλλαγές, όμορφα, ογκώδη περάσματα και βίαια – χαοτικά ξεσπάσματα, ενώ η απόδοσή τους είναι άψογη. Τα φωνητικά είναι τραχιά, σκοτεινά Black Metal φωνητικά, αρκετά κοινότοπα και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η παραγωγή είναι μπάσα και σκοτεινή αλλά απολύτως καθαρή. Η μίξη είναι πολύ καλή καθώς διατηρεί το συμπαγή και ογκώδη χαρακτήρα των συνθέσεων, τη σκοτεινή και παχιά ατμόσφαιρα χωρίς όμως να χάνεται κάποιο όργανο. Τέλος οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και μιλούν για τελετές, για Σατανισμό και για μαγεία.

Όπως θα πρέπει να έχετε καταλάβει, οι Thy Flesh επέστρεψαν μετά από δέκα χρόνια με μια κυκλοφορία που μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον. Προσωπικά δεν έχω απαντήσει ακόμα στο ερώτημα “Τι μπορούν να προσφέρουν μετά από δέκα χρόνια”, καθώς λείπει η πρωτοτυπία από το δίσκο και ίσως και η προσωπικότητα που θα έπρεπε να έχει διαμορφώσει ένας μουσικός μετά από δέκα χρόνια. Πάντως, η πρώτη προσπάθεια έχει ενδιαφέρον και σίγουρα δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον και την εξέλιξή τους. Οι οπαδοί του “ορθόδοξου” Black Metal αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία. Οι υπόλοιποι ακούστε τον πριν αγοράσετε.