Die längste Nacht

Όταν έλαβα το δίσκο των A Winter Lost ένιωσα κάπως περίεργα καθώς η προηγούμενη πρώτη τους κυκλοφορία “Weltenende (2010)” είχε αφήσει πολύ αρνητική εικόνα για το συγκρότημα και για την ικανότητά τους να συνθέτουν μουσική. Οι “Γερμανόφωνοι” Καναδοί, λοιπόν, μετά από τρία χρόνια κυκλοφορούν το Νοέμβριο του 2013 τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους με το όνομα “Die längste Nacht”. Ο δίσκος αυτός διαρκεί περίπου σαράντα έξι λεπτά και περιέχει δώδεκα συνθέσεις. Ακούγοντας το δίσκο για πρώτη φορά, προς μεγάλη μου έκπληξη, πολύ λίγα στοιχεία μου θύμισαν τη μπάντα που είχα γνωρίσει στον πρώτο τους δίσκο. Βέβαια το ύφος παραμένει το ίδιο τραχύ, ατμοσφαιρικό, παγωμένο Black Metal που η μπάντα θέλησε να μας παρουσιάσει στον προηγούμενο δίσκο, όμως τώρα μας το παρουσιάζει αρκετά βελτιωμένο.

Τα τρία χρόνια που πέρασαν, λειτούργησαν πολύ θετικά για το συγκρότημα που δείχνει να έχει ωριμάσει συνθετικά και πλέον έχει συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που θέλει να παίξει. Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι ο καινούριος τους δίσκος είναι καλός. Εδώ, λοιπόν, θα βρούμε τραχύ και ψυχρό Black Metal, κυρίως μεσαίας και αργής ταχύτητας, με αρκετές καταθλιπτικές αναφορές και γρήγορα, παγωμένα ξεσπάσματα, ενώ δεν λείπουν και οι επικές αναφορές. Τα riff είναι επηρεασμένα από τη Σκανδιναβική σχολή ενώ το καταθλιπτικό συναίσθημα αποδίδεται με τη χρήση δυσαρμονικών μελωδιών και μονότονων, αργών riff. Εδώ ο ακροατής θα ακούσει μερικά ενδιαφέροντα riff που θα τραβήξουν την προσοχή του όπως επίσης και όμορφα δομημένα κομμάτια όπως το “In the Sign of the Hammer”. Τα κομμάτια δεν είναι μεγάλα (3:30 – 4:00 λεπτά) και στα περισσότερα από αυτά η μπάντα έχει προσέξει τη δομή, με ομαλές μεταβάσεις από το ένα riff στο άλλο και από το ένα συναίσθημα στο επόμενο. Παρ’ όλα αυτά και σ’ αυτό το δίσκο υπάρχουν τα κουραστικά, χωρίς έμπνευση riff και τα βαρετά, με κακή δομή κομμάτια που γκρεμίζουν ο, τι είχε καταφέρει να χτίσει το συγκρότημα μέχρι τότε.

Οι κιθάρες είναι τραχιές και παγωμένες, ο ήχος τους είναι βαρύς και κάπως βρώμικος, ενώ είναι παιγμένες χωρίς λάθη, μεταφέρουν με ακρίβεια τα συναισθήματα στον ακροατή. Το μπάσο δεν ακούγεται καθαρά, όμως είναι εδώ και γεμίζει όμορφα τις συνθέσεις. Τα ντραμς έχουν ενδιαφέρουσες γραμμές με όμορφα γυρίσματα και “γεμάτο” ήχο, δίνουν στις συνθέσεις το βάθος και τη δύναμη που χρειάζονται. Τα φωνητικά, για τα οποία είναι υπεύθυνη η γυναίκα του συγκροτήματος, είναι τραχιά Black Metal φωνητικά, πολύ εκφραστικά, με αλλαγές στο ύφος και στο συναίσθημα, αποδίδουν τους στίχους με πολύ πάθος και ένταση. Η παραγωγή είναι μπάσα και καθαρή ενώ ο ήχος που παράγεται είναι αρκετά συμπαγής και βαρύς και ταιριάζει στο ύφος των συνθέσεων. Η μίξη έχει τονίσει τις κιθάρες και τα φωνητικά, αφήνοντας τα ντραμς και το μπάσο κάπως χαμηλότερα, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα των συνθέσεων. Η μπάντα για το δίσκο αυτό έγραψε στίχους και στην Αγγλική γλώσσα, εκτός από τη Γερμανική την οποία είχε χρησιμοποιήσει και στον πρώτο της δίσκο. Οι στίχοι περιέχονται στο cd και μιλούν για παγωμένη φύση και για άσχημες ψυχολογικές καταστάσεις.

Γενικά οι A Winter Lost δείχνουν μεγάλη βελτίωση στο δεύτερο δίσκο τους και αυτό είναι αρκετά ενθαρρυντικό και για να πω την αλήθεια κάπως αναπάντεχο, καθώς δεν περίμενα μια μπάντα με τόσο κακό ντεμπούτο, να έχει τέτοια διαφορά. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουν φτάσει ούτε στο μέσο της διαδρομής προς τη μουσική τους ωρίμανση. Και αυτός ο δίσκος έχει τα αρνητικά στοιχεία που δεν αφήνουν τον ακροατή να τον απολαύσει σε όλη του τη διάρκεια παρά μεμονωμένα κομμάτια ή riff. Το θετικό είναι ότι το συγκρότημα αρχίζει να αποκτά τη μουσική του ταυτότητα και να δουλεύει σωστά ώστε να παρουσιάζει αξιόλογο αποτέλεσμα. Ακούστε τον πριν τον αγοράσετε.