See Them Dying

Όταν βλέπω ένα μονομελές συγκρότημα με τρεις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες μέσα σε ένα χρόνο, γίνομαι λίγο σκεπτικός και επιφυλακτικός, καθώς η πλειοψηφία εκείνων των συγκροτημάτων δεν αξίζει προσοχής. Οπότε, όταν έλαβα τον τελευταίο δίσκο των Alone in the Mist από τη Ρωσία ο οποίος ονομάζεται “See Them Dying”, στην αρχή δίστασα. Παρόλα αυτά, αφού άκουσα τα πρώτα λεπτά, κατάλαβα ότι αυτή δεν είναι ίδια περίπτωση με αυτές που προανέφερα, αλλά είναι μία από τις καλές; Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη More Hate Productions στις 30 Νοεμβρίου του 2018 και διαδέχεται το “Thunder of Doom” και το “Useless” τα οποία κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά και περιλαμβάνει έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου τριάντα λεπτών. Παρόλο που δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά για τη μουσική από το όμορφο εξώφυλλο, καθώς θα μπορούσε να αναφέρεται σε μια Death Metal κυκλοφορία, στο “See Them Dying” θα ακούσετε ατμοσφαιρικό, you will listen to atmospheric, σκοτεινό και σίγουρα καταθλιπτικό Black Metal.

Η μουσική εδώ είναι πραγματικά γεμάτη συναίσθημα, ορίζοντας το σκηνικό από την αρχή, βάζοντας τον ακροατή σε μία γκρι, σκοτεινή και καταθλιπτική κατάσταση, σαν να περιπλανιέται στην πόλη που φαίνεται στο εξώφυλλο. Η καταστροφή, τα σάπια πτώματα και γενικώς το σκηνικό εγκατάλειψης, βάζει τον ακροατή σε μία απελπιστική και χωρίς ελπίδα κατάσταση. Το συγκρότημα συνδυάζει διάφορες επιρροές του όπως οι Paradise Lost, κλασικό DSBM όπως οι Xasthur ή οι πιο ρομαντικοί Nocturnal Depression, αργό Doom, θα αναγνωρίσετε ακόμα και κάποιες αναφορές στα πρώτα χρόνια των Cure. Οι ιδέες που παρουσιάζονται εδώ δεν είναι κάτι καινούριο ή ξεχωριστό αλλά είναι ενδιαφέρουσες, πολύ εκφραστικές και γεμάτες συναίσθημα. Αν και τα κομμάτια δεν είναι τόσο μεγάλα, καθώς διαρκούν από πέντε μέχρι εφτά λεπτά, τα υπερβολικά επαναλαμβανόμενα riff και η μονότονη δομή από καιρού εις καιρόν, κάνουν τον ακροατή να ταλαντεύεται ανάμεσα στο ενδιαφέρον και στο βαρετό.

Όσο αφορά στην απόδοση των οργάνων, τα πάντα παρουσιάζονται σε υψηλό επίπεδο. Η κιθάρα, η οποία είναι το κυρίαρχο όργανο, έχει ένα καθαρό αλλά σκοτεινό ήχο και η απόδοσή της είναι άψογη και γεμάτη συναισθήματα, παρουσιάζοντας όλα τα συναισθήματα και τις εικόνες με ζωντάνια. Οι γραμμές του μπάσου δεν ακούγονται αρκετά ώστε να τις κατανοήσεις εντελώς, αλλά ο ήχος είναι αρκετά βαθύς και μπασάτος. Τα τύμπανα είναι σε βασικό επίπεδο και θα υπέθετα ότι είναι προγραμματισμένα αλλά δεν αναφέρεται κάτι στο cd. Πέρα από αυτό, είναι σταθερά και ο ήχος τους είναι σχετικά καλός. Τα φωνητικά είναι βαθιά, σκοτεινά Death/Black φωνητικά, μονότονα και μελαγχολικά, ταιριάζουν απόλυτα στις συνθέσεις. Η παραγωγή είναι μπασάτη και βρώμικη, είναι σαν να περπατάει ο ακροατής μέσα σε ένα ομιχλώδες, σκοτεινό σκηνικό. Η μίξη είναι ισορροπημένη υπογραμμίζοντας τις κιθάρες και δίνοντας ένα κατάλληλο αποτέλεσμα στα κομμάτια και γενικά στο ύφος του δίσκου. Οι στίχοι είναι μια πολύ καλή αναπαράσταση σχετικά με αυτό που θέλει να παρουσιάσει η μουσική τους. Μιλούν για το θάνατο, την καταστροφή, τα προσωπικά συναισθήματα, την απόγνωση και την αυτοκτονία, είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και περιλαμβάνονται στο booklet.

Τελειώνοντας, νιώθω κάπως διχασμένος σχετικά με αυτόν το δίσκο. Υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, το σκηνικό έχει οριστεί σωστά, τα συναισθήματα και οι εικόνες έχουν παρουσιαστεί όμορφα. Παρόλα αυτά, η επανάληψη σε μερικά σημεία, μερικά βαρετά περάσματα και κάποιες κάπως ανέμπευστες στιγμές, μειώνουν την ποιότητα του δίσκου. Πιστεύω ότι αν δουλέψουν τις συνθέσεις τους περισσότερο και δώσουν λίγο χρόνο ώστε οι ιδέες τους να ωριμάσουν και να εξελιχθούν, θα προσφέρουν ένα πολύ καλό δίσκο. Μέχρι τότε, δεν θα πρότεινα το δίσκο αυτό, παρά μόνο σε όσους είναι φανατικοί του DSBM.