Salvo Honoris Morte

Πρόσφατα ήρθε στα χέρια μου ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Deathmoor από το Stavropol της Ρωσίας που έχει το όνομα “Salvo Honoris Morte”. Το τετραμελές συγκρότημα με το δίσκο αυτό μας προσφέρει ένα ταξίδι μέσα από τα έξι κομμάτια που περιέχονται, στο σκοτάδι, στο μίσος και στην αυτοκαταστροφή. Έτσι λοιπόν, εδώ έχουμε σαράντα λεπτά μιας τέλειας μίξης Σκανδιναβικού, παραδοσιακού Black Metal ήχου, με τον “άσχημο” DSBM ήχο, πολλά Industrial στοιχεία καθώς και κάποιες noise αναφορές.

Αυτό που καταφέρνουν οι Deathmoor και σ’ αυτόν το δίσκο είναι να συνδυάσουν τόσα στοιχεία τόσο άψογα που να μη φαίνεται κανένα ξένο. Τα riff είναι κυρίως αποκρουστικές DSBM μελωδίες σε μεσαίας και αργής ταχύτητας ρυθμό ενώ σε πολλά σημεία, πιο συχνά στα αργά, εμφανίζονται και τα noise στοιχεία που κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά και ανυπόφορη. Στα πιο γρήγορα σημεία του δίσκου συναντάμε τα ατμοσφαιρικά, Σκανδιναβικά riff που θυμίσουν Emperor και δίνουν έναν άλλο, πιο ατμοσφαιρικό – μεγαλοπρεπή χαρακτήρα στα κομμάτια. Τέλος, σε μερικά σημεία συναντάμε κάποια industrial περάσματα που φέρνουν στο μυαλό τους Dødheimsgard. Παρ’ όλο που η διάρκεια των κομματιών είναι αρκετά μεγάλη (κάθε κομμάτι πάνω από πέντε λεπτά), η δομή τους είναι τόσο σωστή, με ενδιαφέρουσες αλλαγές στα riff, στα συναισθήματα και στην ατμόσφαιρα που δεν αφήνει τον ακροατή να βαρεθεί.

Η κιθάρες είναι αρκετά παραμορφωμένες και βρώμικες, ήχος που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος των συνθέσεων, ενώ η απόδοσή τους έχει ακρίβεια, τεχνική και συναίσθημα. Οι γραμμές του μπάσου δεν ακούγονται σχεδόν καθόλου χωρίς όμως αυτό να ενοχλεί. Τα ντραμς έχουν σταθερότητα και σιγουριά και οι γραμμές τους κρατάνε καλά το ρυθμό χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Τα πλήκτρα είναι διακριτικά, μένουν κυρίως στο παρασκήνιο. Είναι αναπόσπαστο μέλος των συνθέσεων και κάνουν τα συναισθήματα πιο έντονα και την ατμόσφαιρα πιο παχιά. Τα φωνητικά είναι τραχιές, παραμορφωμένες Black Metal κραυγές που μου θύμισαν αρκετά τα φωνητικά των Xasthur που σε διάφορα σημεία γίνονται καθαρά, βασανιστικά φωνητικά και σε άλλα οπερετικά. Ο συνολικός ήχος του δίσκου είναι αρκετά μπάσος και βρώμικος, χωρίς όμως αυτό να είναι αρνητικό και η μίξη είναι ισορροπημένη. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Ρώσικα και δεν γνωρίζω σε τι αναφέρονται.

Συνοψίζοντας, ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Deathmoor έχει πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια, έχει τη δική του ταυτότητα και μπορεί να προσφέρει στον ακροατή μια πολύ έντονη εμπειρία. Ο δίσκος αυτός είναι αρκετά προσωπικός και απαιτεί την προσοχή του ακροατή. Αν τον ακούσετε προσεκτικά, θα σας παρασύρει σίγουρα στο σκοτεινό του κόσμο. Καλός δίσκος, ακούστε τον.