Loculo d’Orrore

Αρκετοί ίσως να θυμάστε από προηγούμενες κριτικές, το πόσο συμπαθώ τους Morbid Pest και γουστάρω τη μουσική που δημιουργεί αυτό το ανίερο τρίο από τη γειτονική Ιταλία. Δύο χρόνια μετά τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο επιστρέφουν με έναν ακόμα δίσκο, το “Loculo d’orrore”. Ο δίσκος περιέχει εφτά συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου τριάντα λεπτών. Το συγκρότημα και σε αυτόν το δίσκο συνεχίζει να προσφέρει παλιάς σχολής Black Metal, εμφανίζοντας όμως καινούρια στοιχεία στη μουσική τους. Σίγουρα οι παλιοί οπαδοί τους θα αναγνωρίσουν τα στοιχεία που ξεχώριζαν στις παλιότερες συνθέσεις τους. Αναφέρομαι στα Thrashy riff και στην παλιομοδίτικη στάση με την οποία αντιλαμβάνονται το Black Metal. Όμως σε αυτόν το δίσκο υπάρχουν περισσότερα.

Τώρα, λοιπόν, το συγκρότημα αφήνει πίσω του τις τόσες Thrash αναφορές, οι οποίες είναι ακόμα εδώ αλλά σε μικρότερο βαθμό, και αφήνουν τις πιο βάρβαρες μουσικές επιρροές τους να βγουν στην επιφάνεια. Τα riff είναι κυρίως βάρβαρα, βίαια και σκοτεινά, χωρίς να λείπουν τα ρυθμικά Thrash περάσματα ή τα πιο αργά σημεία. Οι εμπνευσμένες ιδέες και τα riff που θα τραβήξουν την προσοχή του ακροατή, είναι ακόμα εδώ. Δυστυχώς όμως, η μονοτονία που εμφανίζεται πολύ έντονα στις συνθέσεις κουράζει αρκετά τον ακροατή. Τα κομμάτια δεν είναι πολύ μεγάλα σε διάρκεια όμως αυτός ο επαναλαμβανόμενος τρόπος με τον οποίο είναι δομημένες οι συνθέσεις, τα κάνουν να φαίνονται μεγάλα και κουραστικά.

Από την άλλη πλευρά, το τελικό αποτέλεσμα του ήχου είναι αρκετά καλό σε όλα τα επίπεδα. Οι κιθάρες είναι σκοτεινές και βαριές ενώ είναι παιγμένες βίαια και παθιασμένα. Το μπάσο είναι έντονο και ισοπεδωτικό, γεμίζει άψογα τον ήχο και δίνει βάθος στις συνθέσεις. Τα ντραμς έχουν γρήγορες γραμμές, με όμορφα γυρίσματα, blastbit ξεσπάσματα και αργά ογκώδη περάσματα και είναι παιγμένα με ακρίβεια και καλή τεχνική. Τέλος, τα φωνητικά έχουν γίνει πιο βαριά και βάρβαρα από τα φωνητικά που είχαμε συναντήσει σε παλιότερες κυκλοφορίες. Όμως παραμένουν εκφραστικά και ταιριάζουν με το ύφος των συνθέσεων. Οι στίχοι στα μισά τραγούδια είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και στα υπόλοιπα στα Ιταλικά και δεν περιέχονται στο cd. Από τους τίτλους και το ύφος της μουσικής καταλαβαίνει κανείς ότι το συγκρότημα συνεχίζει τον αντιχριστιανικό, βλάσφημο χαρακτήρα που γνωρίζουμε.

Η προσπάθεια του συγκροτήματος να δείξει μια διαφορετική, πιο βάρβαρη πλευρά του δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη. Η μονοτονία στα riff κάνει τις καλές ιδέες να χάνονται και κουράζουν σε αρκετά σημεία τον ακροατή. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι είναι πολύ θετικό για ένα συγκρότημα να πειραματίζεται με καινούριους τρόπους έκφρασης χωρίς όμως να αλλάζει την προσωπική του ταυτότητα. Οι οπαδοί τους αξίζει να ακούσουν το δίσκο. οι υπόλοιποι ξεκινήστε με μία από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.