Tides of Despair

Οι Nocturnal Depression, οι βετεράνοι της γαλλικής DSBM σκηνής επιστρέφουν τον Νοέμβριο του 2019 με τον ένατο ολοκληρωμένο τους δίσκο. Αλλά είναι ένας σημαντικός δίσκος για το συγκρότημα για δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα, ο Herr Suizid, ένα από τα δύο ιδρυτικά μέλη, επιστρέφει στο συγκρότημα μετά από απουσία πέντε χρόνων. Κατά δεύτερον, αυτός ο δίσκος έχει καινούριες συνθέσεις της μπάντας, όχι απλά νεότερες ηχογραφήσεις παλαιότερου υλικού όπως το “Deathcade. Οπότε, ήμουν πραγματικά περίεργος να δω πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για το συγκρότημα στη νέα τους προσπάθεια, το “Tides of Despair” το οποίο περιέχει οχτώ κομμάτια, ένα intro, ένα outro έξι Black Metal συνθέσεις, με συνολική διάρκεια περίπου σαράντα τριών λεπτών.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν το εξώφυλλο, το οποίο μου θύμισε το ύφος και το συναίσθημα του εξωφύλλου του “Four Seasons to a Depression”. Μήπως θέλει το συγκρότημα να επιστρέψει πίσω στις ρίζες του; Θέλουν να εκφράσουν κάτι παρόμοιο με εκείνη την περίοδο; Υποθέτω ότι κάθε οπαδός των Nocturnal Depression θα παραδεχόταν ότι δεν είναι ένα συγκρότημα αλλαγής. Έχουν καταφέρει να σχηματίσουν το δικό τους ύφος και να το εξελίσσουν αργά με κάθε κυκλοφορία τους, προσπαθώντας να εκφράσουν τα συναισθήματα τους με τον πιο παθιασμένο και συναισθηματικό τρόπο. Η ομοιότητα που παρατήρησα με τον προαναφερθέν δίσκο, σίγουρα είναι το μελαγχολικό – καταθλιπτικό συναίσθημα του συγκροτήματος, αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, αλλά επίσης ο δυνατός δεσμός με τη φύση. Ο συμβολισμός μεταξύ της ανθρώπινης προσωπικότητας, των συναισθημάτων ή ακόμα και της ίδιας της ζωής, με τη θάλασσα ή με της εποχές (όπως παλιότερα). Σε αυτή την κυκλοφορία επίσης, το συγκρότημα θέλει να προσφέρει ένα ταξίδι στον ακροατή μέσω όλων των σταδίων μιας μελαγχολικής ψυχής, την γαλήνη, την γλυκιά μελαγχολία, την κατάθλιψη, την μανία και τέλος τη γαλήνη ξανά. Ακόμα, και οι στίχοι τους έχουν αυτή την κυκλική προσέγγιση, ξεκινώντας με το μελαγχολικό, ρομαντικό “Tides of Despair” και κλιμακώνεται γρήγορα σε πιο καταθλιπτική θεματολογία με το “Living in a Mass Grave” και το “Solitude and Despair Again”, οδηγώντας σε βίο σκηνικό με το “Slit My Wrists”, μέχρι να φτάσουν ξανά μια πιο γαλήνια κατάσταση εκφράζοντας τη ρομαντική τους μελαγχολία με το “Farewell Letter” και το “Muse of Suicide”.

Μουσικά, το συγκρότημα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αυτό μπορεί να ακούγεται αρνητικό αλλά δεν είναι. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο στοιχείο που ένας οπαδός των Nocturnal Depression εκτιμά σ’ αυτούς είναι η συναισθηματική και ρομαντική προσέγγιση στην έκφραση αρνητικών ή καταθλιπτικών συναισθημάτων και αυτό πρόκειται να το βρείτε και σε αυτόν το δίσκο. Τα όργανα είναι παιγμένα με ένα πολύ επαγγελματικό αλλά συναισθηματικό τρόπο, μεταφέροντας τις εικόνες και τα συναισθήματα στον ακροατή, τέλεια. Τα τραγούδια διαρκούν από τέσσερα μέχρι οχτώ λεπτά και η δομή τους είναι καλή, διατηρώντας το ενδιαφέρον του ακροατή. Οι καλεσμένοι καλλιτέχνες προσφέρουν μια όμορφη ποικιλία στα φωνητικά αλλά θα ήθελα ακόμα να τους δω να πειραματίζονται με άλλα όργανα όπως το τσέλο, το πιάνο ή το βιολί πιο εκτεταμένα. Η παραγωγή είναι καθαρή και ζεστή, κάτι που κάνει εκείνο το ρομαντικό συναίσθημα πιο έντονο. Η μίξη είναι ισορροπημένη, υπογραμμίζει τις κιθάρες και τα φωνητικά καθώς είναι τα μέσα έκφρασης του συγκροτήματος και το συνολικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, καταφέρνει να σε κάνει να παραβλέψεις τα άψυχα, σχεδόν τυπικά τύμπανα.

Συνοψίζοντας, μπορώ να πω ότι η επανασύνδεση των Nocturnal Depression ήταν επιτυχημένη. Μπορώ να δω ότι το συγκρότημα δεν ρισκάρει κάνοντας πειραματισμούς με νέα όργανα ή ήχους, ωστόσο εκτιμώ το ότι σέβονται την κληρονομιά τους. Ο δίσκος καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των οπαδών τους και να κάνει ένα ακόμα βήμα στο μονοπάτι της αργής αλλά σταθερής εξέλιξής τους. Αυτός ο δίσκος σίγουρα θα αρέσει στους οπαδούς του συγκροτήματος και θα ανανεώσει το ενδιαφέρον σε αυτούς αλλά επίσης αυτή είναι και μια πολύ καλή ευκαιρία για εκείνους από εσάς οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμα τη μουσική τους, να τους γνωρίσουν.