Jehovah-Jireh: The Divine Anti-logos

Υπάρχουν φορές που η πρώτη επαφή με ένα συγκρότημα δεν γίνεται μουσικά αλλά οπτικά, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, πριν καν ακούσεις τη δουλειά του συγκροτήματος αυτού. Όταν λοιπόν επικοινώνησαν μαζί μου οι Panzerfaust από τον Καναδά και μου ζήτησαν να ακούσω τον καινούριο τους δίσκο, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τους ψάξω στο διαδίκτυο. Οι φωτογραφίες τους από συναυλίες μου δημιούργησαν τις πρώτες θετικές εντυπώσεις. Η μουσική των Panzerfaust δεν ακολουθεί τον παραδοσιακό Black Metal ήχο του Καναδά αλλά είναι ένας συνδυασμός Σκανδιναβικού Black Metal με έντονες αναφορές στο “Orthodox” υπο-είδος.

Το “Jehovah-Jireh: The Divine Anti-logos” κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2013 και περιέχει εννιά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου πενήντα πέντε λεπτών. Τα riff που συναντάει ο ακροατής, χωρίζονται στα καθαρά Νορβηγικά, γρήγορα, tremolo riff, τα ατμοσφαιρικά, βαριά που μου έφεραν στο μυαλό τους παλιούς Samael και τέλος μία μίξη δυσαρμονικών, “άσχημων” riff που βγάζουν τις DSBM επιρροές τις μπάντας με τα χαρακτηριστικά, ογκώδη, ατμοσφαιρικά riff του “Orthodox” Black Metal. Γενικά τα riff δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους αλλά είναι αρκετά ενδιαφέροντα και μπορούν να παρασύρουν των ακροατή και να μεταδώσουν εύκολα συναισθήματα. Η δομή των κομματιών είναι αρκετά καλή, αν και τα κομμάτια είναι μεγάλα, κυλάνε αρκετά γρήγορα. Υπάρχουν ένα – δύο σημεία στο δίσκο που είναι κουραστικά αλλά δεν μειώνουν την συνολική ποιότητα.

Όσο αφορά, τώρα, στην απόδοση των οργάνων, η λέξη πρέπει να χρησιμοποιηθεί είναι: “άψογη”. Οι κιθάρες, οι οποίες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνθέσεις, έχουν μια ελαφριά παραμόρφωση στον ήχο, ενώ έχουν ακρίβεια στο παίξιμο, βγάζουν συναίσθημα και πάθος. Το μπάσο είναι πιο χαμηλά με αποτέλεσμα να πρέπει να προσέξεις πολύ για να καταλάβεις τις γραμμές του που είναι ενδιαφέρουσες, αλλά γεμίζει των ήχο πολύ καλά. Τα ντραμς έχουν αρκετά περίεργες γραμμές, τεχνικές, με αρκετές αλλαγές στον τρόπο παιξίματος και αυτό τραβάει την προσοχή του ακροατή, ενώ ο ντράμερ αποδίδει με σιγουριά και ακρίβεια το κάθε χτύπημα. Τα φωνητικά είναι άλλοτε τραχιά άλλοτε πιο βαριά Black Metal φωνητικά με αρκετά καλή έκφραση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Το συγκρότημα έχει κάνει καλή δουλειά και στην παραγωγή και στη μίξη του δίσκου πετυχαίνοντας ένα βαρύ και μπάσο ήχο, πολύ συμπαγή όμως ταυτόχρονα πολύ ισορροπημένο.

Τελειώνοντας, ο ακροατής θα πρέπει να διαβάζει και τους στίχους κατά τη διάρκεια της ακρόασης ώστε η εμπειρία να είναι ολοκληρωμένη. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Αγγλικά και προσεγγίζουν θρησκευτικά θέματα με ένα φιλοσοφικό τρόπο. Γενικά ο δίσκος και μουσικά και στιχουργικά είναι αρκετά προσωπικός και εσωτερικός, πράγμα που απαιτεί την απόλυτη προσοχή του ακροατή για να δημιουργήσει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις εικόνες που έχει να προσφέρει. Προσωπικά, ο δίσκος αυτός μου άρεσε αρκετά και πιστεύω αξίζει να τον ακούσετε. Επειδή όμως δεν είναι για όλα τα γούστα, ακούστε πριν αγοράσετε.