Az alámerülés lárvái

Αυτόν εδώ τον περίμενα πολύ καιρό. Αναφέρομαι στους Siculicidium, το δίδυμο από τη Ρουμανία και τον τελευταίο τους ολοκληρωμένο δίσκο, το Az alámerülés lárvái, που κυκλοφόρησε εφτά χρόνια μετά τον προηγούμενό τους δίσκο. Για την ακρίβεια, κυκλοφόρησε στις 27 του Νοέμβρη του 2020 σε έκδοση digipack cd και σε περιορισμένο στα 500 αντίτυπα 12” βινύλιο από τη Sun & Moon Records. Αργότερα κυκλοφόρησε και σε μορφή κασέτας, περιορισμένη στα 100 αντίτυπα από τη Fekete Terror Productions. Σε κάθε κυκλοφορία το συγκρότημα δίνει μορφή στην δικό του μουσικό και αισθητικό ύφος, με το τελευταίο τους EP, το A halál és az iránytű, ίσως να έκαναν κάποιο από το καλύτερό τους υλικό και ανέβασαν τον πήχη. Οι προσδοκίες μου για αυτόν το δίσκο ήταν πραγματικά υψηλές και αυτό δεν είναι δίκαιο για το δίσκο. Οφείλω να παραδεχτώ ότι την πρώτη φορά που τον άκουσα, απογοητεύτηκα λίγο. Οπότε, έπρεπε να δώσω λίγο χρόνο στο δίσκο και μερικές ακροάσεις παραπάνω για να αποκτήσω μια πιο αντικειμενική εικόνα.

Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσετε είναι το εξώφυλλο και γενικώς την αισθητική του δίσκου, που είναι πολύ πιο σκοτεινή από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Η ασπρόμαυρη προσέγγιση χρησιμοποιείται και εδώ αλλά η εικόνες θανάτου και τελετουργίας που παρουσιάζονται εδώ, δημιουργούν μια πιο σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα για να ξεδιπλωθεί η μουσική. Μουσικά, ο ακροατής θα ακούσει εκείνο το χαρακτηριστικό punk-ικο, μεσαίου ρυθμού Black Metal με μερικές πιο σκοτεινές πινελιές, όπως κάποια πιο αργά, ατμοσφαιρικά περάσματα, μερικά ακουστικά ή μερικά υπνωτιστικά. Τα riff είναι επαναλαμβανόμενα και απλά, μελωδικά, δημιουργώντας μελαγχολικά συναισθήματα και εικόνες από τη νύχτα. Υπάρχουν μερικές επικές στιγμές που κάνουν το κεφάλι σου να γυρίζει και ανανεώνουν το ενδιαφέρον σου. Μερικά τραγούδια έχουν ελάχιστες αλλαγές, κάποιες φορές γίνονται κουραστικά και αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει εξέλιξη ή κλιμάκωση στις συνθέσεις. Επίσης, εκείνες οι επαναλαμβανόμενες, punk-ικες γραμμές στα τύμπανα σχεδόν σε κάθε τραγούδι, γίνονται ενοχλητικές μετά από λίγο. Σε άλλα τραγούδια, το συγκρότημα προσπαθεί να προσθέσει ποικιλία στα riff και στον ρυθμό, προσθέτοντας περισσότερα περάσματα ή ακόμα και αλλάζοντας εντελώς την πορεία του κομματιού. Η διάρκεια των τραγουδιών ποικίλει από πέντε μέχρι εννιά λεπτά, και η πλειοψηφία τους ξεπερνάει τα εφτά λεπτά σε διάρκεια, κάτι που δείχνει ότι το συγκρότημα θέλει να συνθέτει μεγαλύτερα και πιο περίπλοκα κομμάτια. Το τελευταίο πράγμα που με πλήγωσε, είναι η απουσία των οργάνων όπως το βιολί ή η τρομπέτα τα οποία είχαν συμπεριλάβει σε αρκετές από τις προηγούμενες κυκλοφορίες και πρόσθεταν ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα στις συνθέσεις τους.

Μουσικά, το συγκρότημα αποδίδει πολύ καλά και όσο αφορά στα όργανα και στα φωνητικά. Το συγκρότημα έχει βρει το ύφος της παραγωγής που ταιριάζει στη μουσική του άψογα, ήδη από μερικές προηγούμενες κυκλοφορίες, είναι ζεστή, μπασάτη και καθαρή. Η μίξη επίσης είναι τέλεια για το στυλ τους, ισορροπημένη αλλά δίνοντας έμφαση στην κιθάρα και στα φωνητικά. Τα φωνητικά είναι τραχιά και άγρια όπως πάντα, μια όμορφη μίξη των Tormentor και των Inquisition. Και οι ακουστικές και οι ηλεκτρικές κιθάρες έχουν άψογη απόδοση. Το μπάσο υποστηρίζει τις συνθέσεις αρκετά καλά. Τα τύμπανα είναι μια μεγάλη απογοήτευση στο δίσκο αυτό. Μη με παρεξηγήσετε, η απόδοσή τους είναι σταθερή και παθιασμένη, σχεδόν άψογη, όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες. Παρόλα αυτά, οι γραμμές τους είναι τόσο επαναλαμβανόμενες που γίνονται κουραστικές μετά από κάποια ώρα. Οι στίχοι είναι γραμμένοι στα Ουγγρικά και περιλαμβάνονται στο booklet του cd. Πέρα από τους τίτλους, που δεν με βοήθησαν να καταλάβω πολλά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο στα Αγγλικά εδώ, οπότε δεν γνωρίζω για τι μιλούν οι στίχοι.

Κλείνοντας, το Az alámerülés lárvái δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, παρόλο που είναι ένας καλός δίσκος. Μερικές συνθέσεις είναι κουραστικές ενώ άλλες είναι πολύ ενδιαφέρουσες, επίσης τα τύμπανα σε μερικά κομμάτια είναι πολύ επαναλαμβανόμενα και το γεγονός ότι δεν έχουν συμπεριλάβει σημεία με βιολί ή τρομπέτα, είναι μεγάλη απογοήτευση για μένα. Τα κομμάτια που μου άρεσαν περισσότερο είναι τα Lárvabőr (Larval Skin), το καλύτερο για μένα, το Elidegenedés – tagadás (Alienation – Denial) και το Leírhatatlan gonoszságok (Indescribable Evilness). Ο δίσκος αυτός μπορεί να υπολείπεται της δημιουργικότητας και του πάθους του παρελθόντος και να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οπαδών τους. Παρόλα αυτά είναι ένας καλός δίσκος που κάθε οπαδός των Siculicidium πρέπει να ακούσει. Αν δεν έχετε ακούσει κανένα από τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας, αυτός είναι ένας καλός δίσκος για να ξεκινήσετε.